در اين بين، تغييرات مهم ديگري نيز رخ مي دهد که مانند تغيير و تنظيم الگوي خواب، تغييرات مختلف در سيستم غددي و هورموني، تغييرات عصبي و امثال آن هستند. از ديگر مواردي که قابل ذکر بوده و جزو حداقل آثار مثبت روزه( آثار بدني) هستند، عبارتند از رفع پري(امتلاء) سيستم گوارش و عروق ناشي از کاهش توليد اخلاط خام و خون(دم) که همين دو، عامل بسياري از بيماري هاي اين زمانه نيز هستند و همچنين کاهش خلط بلغم ناشي از افزايش متابوليسم آن براي جبران کاهش توليد دم و نيز ناشي از افزايش حرارت معده هم از ديگر اتفاقات ناشي از روزه داري است.

معده در اثر گرسنگي و تشنگي دچار افزايش حرارت شده و ترشحات خود را از بين مي برد. ازسوي ديگر خلأ ايجاد شده در معده و همچنين حرارت آن موجب سيلان مواد رطوبي و فضولات ساير اندامها خصوصاً به معده مي گردد. ترشح صفرا نيز کمي افزايش يافته و موجب احساس حالت سوزش و گزش مختصري در ناحيه فوقاني معده مي شود. اين عوامل همگي موجبات ايجاد ضعف هضم در معده در پايان ساعت روزه شده و اين امر در فصل تابستان که معده و ساير امعاء، طبيعتاً به ضعفي ذاتي دچار مي شوند نمود بيشتري دارد.  اينجاست که توصيه هاي غذايي بر اساس طب سنتي فاخر ايران با نگاهي عميق و همه-جانبه وارد عمل مي شود و با توجه به تمامي اين تغييرات بيان شده، به ارائه دستورات مبتني بر علم و تجربه و منطق مي پردازد.

حال به طور اختصاصي به وعده افطار مي پردازيم:

با توجه به موارد فوق، بدليل ضعف هضم، پس از يک روزه طولاني، مناسب است که افطار خود را با يک غذا و نوشيدني گرم و ترجيحاً کمي شيرين که مضاف بر آن، سبک و ساده و زودهضم نيز باشد، آغاز کنيم. به عنوان مثال، استفاده از آب جوش، چاي کمرنگ، شير گرم و شربت عسل گرم به عنوان نوشيدني، گزينه هاي مناسبي هستند. از سوي ديگر، مصرف سوپ گرم حاوي اندکي غلات و حبوبات و سبزيجات، همچنين، حلواي سنتي، آشهاي سنتي- بجز رشته-، شله زرد، فرني، حريره بادام و امثال آن، از بهترين خوراکي ها براي شروع افطار هستند. البته ناگفته نماند که شايد بي اغراق بتوان گفت که بهترين گزينه براي افطار، خرما با يک نوشيدني گرم است که ضمن افزايش سريع قند خون و رفع ضعف ناشي از آن، بدن را نيز گرم کرده و همچنين با اصلاح وضعيت اشتها، موجب عدم ايجاد پرخوري مي شود. کشمش و انجير و عسل مي توانند جايگزين خرما شوند.

به اختصار لازم به ذکر است که اشتها بر دوگونه است؛ حقيقي و کاذب. اشتهاي حقيقي آن است که از گرسنگي اعضا و اندامهاي بدن ناشي شده و اين تمايل و کشش به غذا از درون بدن به معده منتقل مي شود. ولي اشتهاي کاذب در واقع، يک تمايل نفساني -و نه بدني- است.

پس از افطار اوليه، مي توان از مقداري نان سبوس دار با کمي پنير و گردو و يا سبزي براي تکميل وعده افطار بهره برد. البته بايد مراقب بود تا اين مقدار، از مقدار متناسب فرد افزونتر نگردد.

در ايام روزه داري، مناسب است که افطار و شام در دو وعده مجزا خورده شود تا معده پس از يک افطار سبک، آمادگي هضم غذاي بيشتر و سنگينتري را کسب نموده باشد. اين کار موجبات عدم ايجاد احساس ثقل و سنگيني معده و همچنين بدهضمي را فراهم نموده و در فاصله دو وعده، فرصت انجام امور عبادي و فردي نيز به دور از احساس ضعف و عطش، فراهم مي گردد.

يکي ديگر از توصيه هاي زمان افطار، گشودن روزه با کمي نمک است که موجب تقويت هاضمه و دفع رطوبات لزج سيستم گوارشي مي گردد. البته بايد رعايت حال فرد و بيماري وي را نيز نمود.

بدترين عادت براي گشودن روزه در زمان افطار، نوشيدن آب سرد و ساير نوشابه هاست که موجبات ضعف هاضمه، تغليظ اخلاط درون معده، يبوست، سوءهاضمه، افزايش عطش، ضعف اعصاب و … را فراهم مي کند.

خوردن غذاهاي سنگين و غليظ، ديرهضم، ميوه ها، چرب و سرخ کردني، آب همراه غذا و همچنين مصرف شيريني هاي قنادي، زولبيا و باميه و غذاهاي متنوع در يک وعده نيز از مصاديق بارز اشتباهات غذايي است.