داستان هايي کوتاه از دورا نطلايي

*

کنار سنگر نشست.در باز کن را برداشت.

برچسب دور قوطي کمپوت کنده شده بود.

درش را باز کرد.دوباره رب گوجه قسمت اش  شده بود.

*وقتي حافظه ام برگشت

در باز نمي شد.نگاهم از شاخه هاي درخت انجير به پنجره اتاقم رسيد.

زن همسايه گفت:«هفت سال پيش هم مادرت مرد.»

* آسايشگاه جانبازان

 تو بچه داري.سالهاست که مثل من زنت را در آوارگي جنگ گم کرده اي.

فقط ديگر از عهده پرستاري ات بر نمي آيند.

 * طناب بازي                 

 به: آزاده معصومه آباد

معصومه خورشيد را ديد.

آن سه نفر طنابي که از موهاشان درست کرده بودند.

سرباز عراقي هم آنها را«پس ناخن گير را براي اين مي خواست!»

 * انتقام

 به کوچه هاي ترکش خورده اشاره کرديم و گفتيم بايد انتقام بگيريم.

***

خونش خاکي مي زد.افتاده بود روي خاکريز و بوي انتقام اصلا نمي آمد.

*هاله

 خبرنگار:«براي شهادت آماده اي؟»

دختر به پاي خود کنار ديوار نگاه کرد.

مرد:«هميشه!»

صداي سوت خمپاره همراه با صداي هااااااااله در گوش دختر پيچيد.

 *رفقا

 يک

کوچه هاي ترکش خورده را مي شمرديم و جلو مي رفتيم.

دو

گفتي:«بريم؟»

.......

 سه

افتادي روي خاکريز.دستت کنار بوته ها،موهايت کنار عکس ساجده.

*بخشکي شانس

فقط مانده بود امضاي پاي کاغذ که جوهر خودکار تمام شد.

ـ بخشکي شانس!

صداي سوت خمپاره در دشت پيچيد. خون روي وصيت نامه را سرخ کرد.

برگرفته از وبلاگ http://www.j-jang.blogfa.com

زندگي زيباست، اما شهادت از آن زيباتر است؛ سلامت تن زيباست، اما پرنده‌ي عشق، تن را قفسي مي‌بيند که در باغ نهاده باشند.

و مگر نه آنکه گردن‌ها را باريک آفريده‌اند، تا در مقتل کربلاي عشق، آسانتر بريده شوند.

و مگر نه آن‌که از پسر آدم، عهدي ازلي ستانده‌اند که حسين را از سر خويش، بيشتر دوست داشته باشد.

و مگر نه آن‌که خانه تن، راه فرسودگي مي‌پيمايد تا خانه روح، آباد شود.

و مگر اين عاشق بي‌قرار را بر اين سفينه سرگردان آسماني، که کره‌ي زمين باشد، براي ماندن در اصطبل خواب و خور آفريده‌اند.

و مگر از درون اين خاک، اگر نردباني به آسمان نباشد، جز کرم‌هايي فربه و تن‌پرور برمي‌آيد.

اي شهيد، اي آن‌که بر کرانه‌ي ازلي و ابدي وجود بر نشسته‌اي، دستي برار و ما قبرستان نشينان عادات سخيف را نيز، از اين منجلاب بيرون کش

فرازهايي از وصيت نامه شهيد مرتضي آويني